Την πρώτη χρονιά που κυκλοφόρησαν τα νέα διδακτικά εγχειρίδια στην υποχρεωτική εκπαίδευση (2006-07) μία ομάδα μελών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (ανάμεσά τους κι εγώ) οργώσαμε την Ελλάδα και επισκεφτήκαμε σχολεία (Δημοτικά - Γυμνάσια- Λύκεια), γραφεία εκπαίδευσης και περιφέρειας. Είχαμε συναντήσεις με στελέχη της εκπαίδευσης, εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές και υπεύθυνους καινοτόμων προγραμμάτων, προκειμένου να συλλέξουμε πληροφορίες για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (βλ. www.pi-schools.gr/έρευνες).
Ένα από τα πιο ανησυχητικά ευρήματα εκείνης της έρευνας ήταν η επισήμανση γονέων και εκπαιδευτικών ότι η άφιξη των νέων βιβλίων σήμανε την απαρχή σειράς παιδαγωγικών δυσλειτουργιών και οικογενειακών δεινών. Ενώ τα βιβλία κυκλοφόρησαν για να υποστηρίξουν τη δημιουργική εργασία, την εργασία σε ομάδες και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, και όλα αυτά με τρόπο παιδοκεντρικό και διαθεματικό, σε κάποιο βαθμό έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Κάποιοι δάσκαλοι δημιουργικοί απογοητεύθηκαν, επειδή έπρεπε να εγκαταλείψουν καινοτόμα προγράμματα και να στραφούν στην κάλυψη της νέας και πιο απαιτητικής ύλης. Άλλοι εξέλαβαν την ποικιλία και πληθώρα ασκήσεων στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά ως γνώμονα για την εντατικοποίηση των σπουδών και μετέτρεψαν ακόμα και μικρές τάξεις (Πρώτη, Δευτέρα Δημοτικού) σε τμήματα που προετοιμάζουν υποψήφιους για πανελλήνιες εξετάσεις.
Είχαν γίνει τότε συζητήσεις στα αρμόδια Τμήματα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (ΠΙ) για το θέμα της ύλης. Επίσης, πριν από ένα έτος υπεβλήθη πρόταση αναμόρφωσης του Αναλυτικού Προγράμματος στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος του Υπουργείου Παιδείας «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση 2007-2013», η οποία πρόσφατα εξειδικεύθηκε με εμπεριστατωμένο φάκελο - πρόταση για τον «γλωσσικό εγγραμματισμό» στην υποχρεωτική εκπαίδευση.
